7 december 2022

Blog 7: Makelaardij

Wat de mensen er ook van zeggen, wat mij betreft zijn makelaars fantastisch. Ze manoeuvreren tussen verschillende partijen, ze gaan zorgvuldig om met gierende emoties van hun klanten: verkopers en kopers die te maken hebben met gezinsuitbreiding, echtscheiding, carrière-switch, ouder worden, overlijden, verbouwing. Allemaal even heftig. Ze zijn altijd beschikbaar, ze rennen voor je, ze helpen je en stellen je gerust, ze beschermen je tegen domme beslissingen, ze tonen geen vooroordeel. 

Menno Alkema is zo’n makelaar. Wás, eigenlijk – want de Haagse makelaardij Zeilstra is zojuist overgenomen door een landelijke makelaar. Menno is na 45 jaar gestopt met de makelaardij en gaat verder als zelfstandige: Financieel Adviseur. Hij is in 1977 begonnen bij Zeilstra. Hij vertelt:

• “We hadden in de jaren tachtig 7000 “deuren” in portefeuille, huurwoningen. Bij leeg komen werden de woningen weer verhuurd of verkocht. We controleerden of er onderhoud nodig was en we waren ook aanspreekpunt als mensen hun huurwoning wilden ruilen.  We bekeken de situatie ter plaatse en op basis daarvan werd de ruil afgehandeld.” 

Daarnaast was er bemiddeling in aan en verkoop van woningen, die steeds meer werden gefinancierd door de banken met leningen op basis van de waarde van onroerend goed en later werden de mogelijkheden verruimd naar 112% van de waarde.

De situatie is, aldus Menno, weer aan het kantelen. Er momenteel veel behoefte aan huurwoningen, dus zijn er naast woningbouwcorporaties ook privé beleggers nodig.  

Het kopen en renoveren van oude woningen om deze te verkopen of te verhuren is sterk afgenomen, ook het bouwen van nieuwe woningen stagneert door de snelle stijging van de prijzen van het onroerend goed en de bouwkosten. Ook de manier waarop de overheid probeert de woningmarkt bij te sturen gaat niet altijd goed. Veel wetgeving is reactie wetgeving en komt te snel en hierdoor gebrekkig tot stand en moet daarna weer gerepareerd worden door uitspraken van de rechter.

Ook loopt de wet en regelgeving achter de marktontwikkeling aan en is niet voor de lange termijn. Teveel regels en te weinig controle door te weinig mankracht.

Samengevat: er wordt te weinig gebouwd en de bestaande woningvoorraad is grotendeels verouderd; grote panden mogen niet gesplitst worden en aangepaste huisvestingsregels voor de beschermde sector maken vernieuwing en verduurzaming minder interessant.  

Menno heeft in zijn werk vaak met wanhopige mensen te maken. We vragen of deze situatie niet tot discriminatie leidt.

• “Verhuurders gaan voor zekerheid.. Als je een vaste baan hebt kan je huren. Maar een Oekraïense vluchteling krijgt, zelfs als hij/zij geld heeft, niet gemakkelijk voorrang. Bijzonder lastig is het voor startende ZZP’ers, die kunnen vaak geen hypotheek afsluiten en zijn hierdoor genoodzaakt iets te huren maar kunnen niet bewijzen dat ze de huur kunnen betalen voor een langere periode”

En de ouderen, die kleiner willen gaan wonen? 

• “Ja, die zijn er wel, bijvoorbeeld in de Vogelwijk. Vaak zijn ze pas toe aan verandering als de partner overlijdt. Maar in hun eigen wijk is er geen alternatief, dus moeten ze ook naar een ander deel van de stad verhuizen en dan is er wel erg veel twijfel. Een grote stap, gaat langzaam.”

We spraken ook met een investeringsmaatschappij voor kantoren. Die betreurt het dat financiers niet graag investeren in Den Haag. Er is wel behoefte aan kantoren de komende jaren – zeggen ze – maar de bestemmingsplannen van de gemeente bieden niet zulke mooie locaties als bijvoorbeeld de Zuid As in Amsterdam. Toch geeft ook deze investeringsmaatschappij aan dat we in transitie zijn. Ze noemt 7 signalen van kanteling: 

• De pandemie heeft investeerders doen twijfelen over de vorm die kantoorruimte in de toekomst zal hebben
• Er is angst voor recessie: geen goed nieuws voor investeerders
• Het vertrouwen in stabiliteit van beleid bij de overheid neemt af
• De energiecrisis  zet lange termijn plannen op z’n kop
• Er zijn klimaatdoelen
• Er is tekort aan personeel in de bouw.

Het allerbelangrijkste is de zevende: “war on talent”. Daarmee wordt bedoeld dat jonge talentvolle mensen een heel andere mentaliteit hebben waar het gaat om kantoren: wat hen interesseert is overal kunnen werken op de laptop en communiceren via de telefoon; en waar ze als arbeidsorganisatie bij elkaar komen: gezelligheid, rommeligheid, gevoel voor ethisch profileren en technisch idealisme. En ze hoeven niet persé een parkeerplaats, wel een fietsenstalling. 

Dit was het weer voor vandaag. We zien u graag op de 14^de in de Grote Kerk om verder te praten!

---

26 november 2022

Deze keer hebben we een gast-blog: van Franciska Ottens http://www.deonzichtbarekantvanwonen.nl tel 06-10359979

Blog 6: De onzichtbare kant van wonen

effecten waarvan we ons vaak niet bewust zijn…

Yvonne is in de overgang, net gescheiden en moeder van twee volwassen kinderen. Als zzp’er werkt ze thuis aan de eettafel, haar inkomsten zijn beperkt. Ze is moe, onzeker en ongelukkig.
Vooral ’s avonds voelt ze zich verloren in haar grote, lange woonkamer. Het is een rommelige ruimte met lege plekken als stille getuigen van de scheiding. Ze schaamt zich ervoor en durft niemand binnen te laten. Ontspannen, concentreren op haar werk en opruimen lukt niet goed.

We gaan schuiven met haar spullen. Hierdoor ontstaat een meer besloten voorkamer, een aparte werkplek met een bureau (uit de kamer van een van haar kinderen), een zitje met uitzicht op de tuin waar ze zo naar verlangde en een lege eettafel. ’s Avonds, vanaf haar plekje op de bank, ervaart ze vooral de knusse zithoek en ziet ze de rommel op haar werkplek niet. Dat geeft haar rust en ze voelt zich beschut.

Geïnspireerd door de veranderingen, ruimt ze in de weken daarna flink op, gooit nare herinneringen weg en drukt zo haar eigen stempel op het huis. Ze krijgt er weer zin in, voelt zich sterker en durft weer vrienden voor een etentje uit te nodigen en klanten te ontvangen. Yvonne is blij verrast dat deze simpele oplossingen zo’n groot effect op haar hebben.

Wat we voelen, denken en doen wordt meer beïnvloed door onze fysieke omgeving dan we vaak beseffen. Waar we ook zijn. Altijd. De invloed van de zee als we over het strand wandelen is heel anders dan de drukke omgeving van een supermarkt of wat je ervaart in een kerkgebouw.

Meestal heb je op die omgeving zelf geen invloed. Thuis wel; daar bepaal je wel voor een groot deel wat er gebeurt en hoe het eruit ziet. Die eigen invloed kun je gebruiken om jezelf te helpen. Bijvoorbeeld als je niet lekker in je vel zit, worstelt met veranderingen zoals ouder worden of behoefte hebt aan meer rust en ruimte. Zoals in het geval van Yvonne.

In de ‘woonwereld’ ligt de focus vooral op wat je ziet; mooie spullen, snel wisselende trendy interieurs en luxe droomhuizen: duur en niet duurzaam. Huis en spullen zijn een doel op zich geworden in plaats van een middel om een veilige, gezonde en fijne woonplek te maken. Vaak kun je met kleine ingrepen, beperkte middelen en de spullen die er al zijn een aangename en heilzame thuisomgeving maken waarin je je thuisvoelt.

Thuisvoelen is een basisbehoefte. Het bevordert je gezondheid, fysiek en mentaal. Thuisvoelen gaat over je veilig voelen, een eigen plek hebben waarin je je kunt terugtrekken en vrij voelt om jezelf te zijn. Een essentiële omhulling, als een tweede huid.

Wat zou ik graag willen dat iedereen in deze wereld een Thuis heeft!

Dank je wel, Francisca! Fijn dat je met ons mee wilt denken op de mensenrechtendag van 14 december in de Grote kerk

Wil je meer weten over deze dag? Heb jij ook een verhaal te vertellen uit jouw ervaring? Wil je komen op 14 december om mee te praten? Klik op contact en laat het ons weten via de mail. Wij gaan intussen verder met mensen opzoeken die belangrijke dingen naar voren kunnen brengen. Iedere week komen we met een nieuw verhaal. Doe mee alsjeblieft. Verspreid de blogs in je eigen netwerk, op facebook, instagram, twitter, je wijkkrant.

---

19 november 2022

Blog 5: Door En Voor Jongeren Opgericht

“In de jaren dat ik thuisloos was, had ik zelf een huis kunnen bouwen!” Fabian heeft dit op z’n kaartje staan. Zijn verhaal is een voorbeeld van succes dat je kunt oogsten als je omkeert en verandert: van het hebben van een probleem naar het ontwikkelen van je talent. Hij bouwde weliswaar niet zijn eigen huis, maar kreeg het wel voor elkaar dat jongeren huizen bouwen met hulp. Jonge mensen die het moeilijk hebben, net zoals hij, toen, zo’n 4 jaar geleden.

Aan het sportterrein Eibernest, aan de Steenwijklaan in Escamp, komen ze te staan: Tiny houses, een soort prefab vakantiechalets voor jongeren die een tijdje een plek nodig hebben om tot zichzelf te komen en hun leven op koers te krijgen. Ze hebben een contract met de sportclub: ze mogen daar wonen zolang als nodig is voor een haalbare prijs, mits ze bereid zijn vrijwilligers werk te doen voor de sportclub, en begeleiding accepteren.

Het begon met de oprichting van de christelijke sportvereniging in Voorburg, in 1933. Omdat de vereniging tot stand kwam door insisterend enthousiasme van een armlastige voetbalclub van jongeren, werd gekozen voor de naam Door En Voor Jongeren Opgericht (DEVJO). De Vereniging toonde door de jaren heen bijzondere moed en vindingrijkheid waardoor het clubje jonge voetballers uiteindelijk tal van bekers won en nu 7 a 8 elftallen herbergt.

Toen Fabian in 2018 zijn baan verloor en dakloos werd, wat hij boos en wanhopig. Bij het daklozenloket werd hem verteld dat hij geen recht had op hulp en opvang omdat hij “zelfredzaam” was. Hij sliep bij het gezin van z’n broer op de bank. Op de bodem van z’n radeloosheid en moe van het piekeren besloot hij weer terug te gaan naar het daklozenloket. Hij sloeg daar zo hard op tafel van kwaadheid dat hij doorgestuurd werd naar LIMOR, waar hij een kamer en begeleiding kreeg. Daar kwam hij tot rust en kreeg de ingeving om mee te doen aan een projectwedstrijd voor het beste idee om jongeren te helpen. Zijn idee won de prijs.

Hij ging in overleg met de Dienst Stedelijke Ontwikkeling voor het zoeken van plekjes grond waar hij met behulp van een fabriek in Rotterdam C3 Living huisjes neer kon zetten in de stad. Er was geen grond. Maar hij liet zich inspireren door het verhaal van DEVJO, waar hij ooit gevoetbald had. Daar was aanvankelijk ook geen grond voor een voetbalveld, maar uiteindelijk kregen ze het toch voor elkaar. “Als je weet wat je mist, dan kun je hulp mobiliseren, en dan kom je verder”, aldus Fabian. Dus toen hij samen met Haag Wonen de kaart van den Haag bestudeerde, zagen ze vooral groene plekken bij sportterreinen. En zo begonnen de onderhandelingen.

Het basisidee van DEVJO is een proces dat vier periodes doorloopt. De eerste periode is dat de vastgelopen jongere met een hulpvraag durf te komen en voldoende tijd en rust krijgt om met begeleiding tot zichzelf te komen. Zodra het kan wordt de persoon ingezet in de fabriek, eerst voor enkele uren per week, gaandeweg meer. Hij helpt daar bij de bouw van de huisjes. Daarna wordt er een contract gesloten met een sportvereniging die toegang verleent tot een eigen huis op hun terrein voor een betaalbare prijs en de verplichting om vrijwilligerswerk te doen. Als dat goed gaat, is het tijd voor de vierde periode: de jongere gaat op zoek naar werk en bereid zich daarop voor. Daarna kan hij zelfstandig verder en komt het huisje vrij voor een ander.

Bij het afscheid geeft Fabian nog twee tips mee voor het gesprek op 14 december in de Grote Kerk.

• Het toewijzen van woningen uit het contingent “probleemgroepen” werkt stigmatiserend en is niet echt goed voor het zelfvertrouwen; ze kunnen immers helpen.
• De  C3 Living huizen kunnen ook geplaatst worden in binnentuinen van groepswoningen of bejaardenwoningen en hofjes. Ook daar is vrijwilligerswerk voor het onderhouden van de tuin en helpen bij reparaties vaak nodig. Dit is in overeenstemming met de belofte van de burgemeester op 22 maart 2022: “De gemeente gaat met Haagse woningbouwcorporaties harde afspraken maken over het beter benutten en onderhouden van de binnentuinen van hun complexen. Zodat ze weer flink gaan bijdragen aan het woongenot van huurders.

Fabian lacht verontschuldigend: “Ik zoek altijd naar win-win-win oplossingen”

Waarop ik antwoord: “Dat is dan zeker jouw talent!”

---

---

12 november 2022

Blog 4: Een tijdelijk dak

Ooit was er een beweging in Nederland van mensen die geen kerk wilden zijn, maar wel een geloofsgemeenschap. De zogenaamde “Basisgemeente”.  Wat heeft het geloof – welk geloof dan ook – te maken met wonen? Je voelt je veilig op een plek, bij mensen, in een huis. Je bloeit open, je kunt jezelf zijn, je bent er als vanzelfsprekend ook voor anderen, eigenlijk zonder veel moeite te doen. Het gaat goed met je. Je gelooft in vrijheid, in vrede, je gelooft dat het kàn, ook al is het er nog niet.

Frans en Anita zijn van die tijd, van de basisgemeente. Ze ontmoetten elkaar zo’n 40 jaar geleden bij een basisgemeente in Noord Oost Brazilië. Ze beseften toen twee dingen: het eerste was dat ze niet alléén wilden wonen, achter gesloten deuren en ramen. Ze wilden met mensen wonen. Het tweede was dat ze geen ingewikkelde structuren nodig hadden om mensen om zich heen te helpen. Ze beseften dat je kunt helpen met wat je hebt, met wie je bent, met eenvoudige dingen. Ik zag Anita voor het eerst tijdens een Zoom bijeenkomst in Coronatijd. Ze zat met een kindje op schoot te zoomen. Er kwamen mensen binnen, er gingen mensen weg. Anders dan anderen, was Anita volkomen op haar gemak in alle roering. Later hoorde ik dat zij en haar man in een huis wonen met tijdelijke huurders, mensen die een veilige plek nodig hebben in een overgangssituatie, goedkoop. Ja, en soms zijn daar kinderen bij.

“Dit is de huiskamer” zegt Anita, terwijl ze me naar binnen nodigt. “Hier eten we soms samen, hier komen onze bewoners binnenvallen als er iets te bespreken is, kan van alles zijn: gewoon een praatje maken, een afspraak maken, of spanningen en leed delen. Niet altijd, soms willen ze privacy, moeten ze voor zichzelf problemen op een rijtje zetten die hen bezig houden.” We lopen langs de kamers om te kijken. Bij de meeste gaan wie niet naar binnen. Privacy. Drie hoog is er één van de drie kamers leeg. Een ongedocumenteerde man zou komen maar liet toch niets van zich horen – je weet soms niet waarom. Er zijn op die verdieping nog twee kamers, een douche en wc, een simpele kleine keuken met speelse kleuren. Op de tweede verdieping hetzelfde, met een andere lege kamer: een heel smalle. Die is voor noodgevallen en wordt dus niet verhuurd. Beneden de grotere keuken, een kleine tuin, slaapkamer van Frans en Anita. Er is een TV, er zijn boeken, spelletjes, een grote tafel, planten, een zitje, spulletjes. Anita vertelt:

“Een van onze bewoonsters is een Egyptische vrouw, ze is geen vluchteling, maar ze is naar Nederland gekomen omdat haar man naar Nederland was gegaan en hun kindje had. Hier heeft ze hulp gevraagd om haar kind terug te krijgen en de voogdij te regelen. Ze heeft haar kind wel ontmoet maar wacht nu op het besluit van de rechter, het is erg spannend en emotioneel”.

“Er zijn drie keer jongeren geweest, die worden naar ons verwezen door de organisatie Kamers met Aandacht omdat ze geen recht meer hebben op opvang in een pleeggezin. Ze komen dan dus op straat terecht als ze nog geen ander onderdak hebben, en soms nog niet weten wat ze willen. Dat is ook voor ons soms lastig, ze hebben extra aandacht nodig, maar ze maken zich zorgen over teveel controle door regels.  Ze zitten nog behoorlijk in de wilde jaren. Dus daarvoor heb ik twee vriendinnen gevraagd om hen te coachen als dat nodig blijkt, ik ga dat niet zelf doen want wij zijn de beheerders en we moeten zorgen dat sfeer in huis goed blijft”.

“Laatst hadden we een inval van de Pandenbrigade, 9 man in de avond, onaangekondigd. We moesten ons allemaal apart identificeren. Het voelde nogal intimiderend moet ik zeggen. We begrijpen dat zij moeten controleren of we geen huisjesmelkers zijn die een pand verbouwen om illegaal teveel seizoenarbeiders te huisvesten in één pand. Het daklozenloket van de gemeente kent ons en steunt ons, maar de brigade wist dat blijkbaar niet. De buren kennen ons ook hoor, en staan er positief tegenover – ja, dat moet ook.”

Anita en Frans wonen vredig, veilig en gelukkig, vinden ze zelf. Ze hebben altijd mensen om zich heen waarmee ze zich verbonden voelen. Ze zijn niet bang voor eventuele problemen, dat hoort erbij. Ze geloven dat dit is wat ze bij kunnen dragen en dat is voor hen een rijkdom waar ze van genieten.

Anita is uitgenodigd om mee te doen aan de mensenrechtendag van het Huis voor de Stad, over wonen. Wil je meer weten? Heb jij ook een verhaal te vertellen uit jouw ervaring? Wil je komen op 14 december om mee te praten? Klik op contact en laat het ons weten via de mail. Wij gaan intussen verder met mensen opzoeken die belangrijke dingen naar voren kunnen brengen. Iedere week komen we met een nieuw verhaal. Doe mee alsjeblieft. Verspreid de blogs in je eigen netwerk, op facebook, instagram, twitter, je wijkkrant.